Kırılıp dökülen bir ömür yaşadığın Parçaları ayrı şehirlerde Bir şarapneldi patladı yalnızlığın Sadece kendin vardın menzilde
Pudra şekeriyken o silik mutluluğun Günden güne eridi gitti ellerinde Bir yorgan gibi üşüdükçe sokulduğun Kaskatı kesilmiş bomboş geçmişte
Kaşıdıkça büyüyen bir kabuk taşıdığın Yarası apayrı bedenlerde Kartondan yapma bir kayıktı mutluluğun Karaya vurdu delik yelkeniyle
Bitsin istiyorsun artık bedeli önemsiz Çünkü yorgunsun artık kalıverdin kimsesiz Nefes almak zor artık bitsin eziyetsiz Susmak istiyorsun artık kelimeler gereksiz
Susma ne olur susma Çünkü muhtaçsın haykırmaya Korkma korkma Korkmuyor kader denen yosma
Susma ne olur susma Çünkü muhtaçsın haykırmaya Korkma ne olur korkma Sıran gelecekti korktukça unutma
