Yeni bi’ sabah, yeni bi’ gün Yine bi’ kabus, yine bi’ mağrur insanlar Yine de bağırır insanlar “Kalk! Yok mu işin gücün?” Ölsek keşke topyekün Soyu tükense tümünün
Bakmasam da arkama Annem geliyor aklıma Bir daha uyanmaya Kalmamış gücüm ama İstiyorum ki gönlü böyle yanmasın Beni yaşla dolmuş gözleriyle aramasın
Yakın dostlarım biçare anlamaya çalıştılar Hallerim keyifsiz,aksi. İstemsizce alıştılar Boynumda ilmik hayal ederken ben Biri yanıma yanaştı, yakama yapıştı
“Benimle kal” dedi Baktı gözlerime sanki anlamış gibi, kavramış gibi “Benimle kal” dedi “Bak bu çözüm değil, sorunların hiç sorun değil”
Korkmuyorum, sonunda ölücem Ve nihayet toprak olucam Belki üstümde çiçek açacak Ama o da solacak, elbet o da kuruyacak
Bu ne biçim bi’ dünya? Yiyip, içip, ölmeye mi geldik buraya? Dostum “Neyin var?” diye sorunca Ben de dertlerimi anlatınca
“Benimle kal” dedi Baktı gözlerime sanki anlamış gibi, kavramış gibi “Benimle kal” dedi “Bak bu çözüm değil, sorunların hiç sorun değil”
