[Verse 1: Da Poet] Zaman savurdu herkesi her yere Her şeyi herkese çevirdi, herkes kendi kendine Bir tozlu anı gibi ezbere O gitti şimdi bir ben, bir oda ve bir de kör pencere
Sol yanım onundu kalp hiç bir şey anlamazdı Bir sabah uyandım canımı istedi ve aldı Bir meleğin lütfu şeytanın pençesinde kaldı Üstüme yıkıldı şehrin orospu duvarları
Göçebeydi aklımın en kırılgan sofrasında Kaybolup sonrasızlığın en acı mısrasında Selam ola sokakların onlar da farkında Bir tek ikimizdik sanki koca dünya ortasında
Cehennem her şeyi yakar, hiç bir şey yok edemez Tek isteğim çaldığın uykularımı geri ver O bildiğin bütün melodilerim oldu O gözyaşı, o bir yakarış, o dilimdeki tüm heceler
Dostum, gün ara karanlığa savuşmak için Sevgili gün sayar seni de gömebilmek için. (Bu gerçek!) O yalnızlığın sevebilmek için Bu cevapsız bir soru, kayıp harabe yıllar için
[Hook: Halil Özüpek](x2) O kendi kendine anlatır durur ama dinleyen kim? (Cevap ver) Yine ben O korkak adımlarla kaçar ama sığınacak tek yeri var Bu beden O yalnızdı, utanırdı, ama vazgeçmezdi inan O yenilirken yanı başında duran hangimizdi bak ? Yine sen
[Verse 2: Hayki] Sokakta rastladığın biri dönüp de bakmadığın O belki unuttuğun belki adını hiç duymadığın Düşmanındır belki, belki dostum deyip sırtladığın O senden habersizken adını ceplerinde sakladığın
Arkanda sandığındı o en önden izledin İçinde büyüdü bir ses gibi bağırmak istedin Ve belki özledin kestin saçlarını küsüp O’na Ve belki özledi semada titrer oldu yüzün
Şarkılar yazıp büyürken bir çocuktu unuttuğu ki O’na sorsan dostu şöyle derdi; Çocukluğum Bazen dinlemekten daha çok anlatmaktan yorulduğun O ellerinden tutup beyaz saçlarınla sarıldığın
Hatırla İstanbul sürekli bağırıyordun git diye Bir şubat sabahı sustun O’na bulutlar artık kara Tutunmak ister sana ay kadar tutulmak ister Sen kadar inanmışken ben kadar kurtulmak ister
Kulağını doldururken hala aynı ninniler Hatıralar kağıt üstünde can çekişen çizgiler O; Benim, O; Sensin ve neden diye sorduğum Bitmek için başlamışken, ölmek için doğduğum
