[Verse 1] Esmiyor eskisi gibi rüzgâr Kuraklık ve dur-gun-luk Çok yorgun hissedip sözlü duvarlar ördüm hayata Çözülmedi hâlâ
Keyfi bilir anlayacak Hiç mi keyfi kaçmayacak? Önce kendine saklayacak Sonra kendini aklayacak, o Sonra beni, sonra beni bak gör, o (…) sonra beni suçlayacak Hiç suçluluk duymayacak
Dediler bana: “Duy da inanma.” Yemedim de yanında da yatmam Gece gece keyfine keyif katmam Gece gece kendime kazık atmam, oooh
Kaçmak… Senin olayın zora düşüp kaçmak Kolayına kaçıp doyasıya aşk yap Ayağıma bağlayıp ağır taşlar Okyanusa it bırak
Batıyorum ne zaman sana yaslansam Sırtımı dostlar sıvazlar Hevesim de yok artık inan Sevesim de yok artık yalandan
Hiçbir şey yerinde durmuyor eskisi gibi… İsterdim eskisi gibi olsun, oooh
[Verse 2] Çocuk mu avutuyorsun? (sen) Çoğumuz avunuyor (tabii, yersen) Tozu dumana katıp (beyaz) Cozutup önünü göremiyor
Çizgiler bulanıyor Dizginler tutamıyor Bilsinler utanmıyorum Ders aldım mı? Hiç sanmıyorum
Çekerim önüme süngümü Ve de geçmişime süngeri Sevdiklerim der “dön geri” (Ben) ben, aldım yanıma gölgemi
Bir kaç DM attın, sandın oldu bitti iş Sabrım taştı, keyfim kaçtı, şarjım bitti bil Modern zamanlarda aşk mı kaldı?
Azaldıkça promil Uzaklaşır profil (flu) Konuşmayız aynı dili (dur) Yaşıyoruz ayrı trip
