Be hey kendini bilmez beni bana sorduysan Adım ‘insanı kamil’ soyadım ‘haydar’ benim Hep susuyorum diye bunca cümle kurduysan Sustuğum bildiğimin yarısı kadar benim
Dünya denen şu dar eve Ömür derler ömür derler Yandığımız kor aleve Duman tütmez kömür derler Duman tütmez kömür derler
Yandığımız kor aleve Duman tütmez kömür derler Duman tütmez kömür derler
Muradımız derttir bizim Soyadımız merttir bizim Onurumuz serttir bizim Çift su görmüş demir derler Çift su görmüş demir derler
Onurumuz serttir bizim Çift su görmüş demir derler Çift su görmüş demir derler
Ne sandığın kadar kör ne kara ne zifirim Üç günlük bir konakta an kadar misafirim Eğer sen ulemaysan ben en büyük kafirim Recm eylesen ne çıkar ruhum payidar benim
İster Hallacı gibi benimde yüz derimi İster Maraş’a taşı dinmeyen kederimi Nasılsa Hızır Paşa biliyor kaderimi Taşlara gülümserken güle küsmüş dar benim
Enel haktır şiarımız Kırk çiçek taşır darımız On ikidir tüm varımız Yollarına emir derler Yollarına emir derler
On ikidir tüm varımız Yollarına emir derler Yollarına emir derler
Levh-i Mahfuz’daki sırken Semaya semah taşırken Kerbela’ya ulaşırken Yaşımıza yağmur derler Yaşımıza yağmur derler
Kerbela’ya ulaşırken Yaşımıza yağmur derler Yaşımıza yağmur derler
Sense Yezid demişsin haddini zorlayarak Öfkeni cehaletin narıyla korlayarak Oysa sen Hüseyn’imi susuz uğurlayarak Kerbela’da gülerken yitirdiğin ar benim
Bil ki Kalubela’ dan beri dimdiktir başım ‘Mertlik’ tek şiarımdır, ‘şerefim’ tek yoldaşım Hala kim olduğumu sorarsan Bir Aslan’ın tuttuğu suskun Zülfikar benim
