[1. Bölüm] Biz üç kişiydik; Bedirhan, Nazlıcan ve ben Üç ağız, üç yürek, üç yeminli fişek! Adımız bela diye yazılmıştı dağlara taşlara Boynumuzda ağır vebal, koynumuzda çapraz tüfek
El tetikte, kulak kirişte ve sırtımız toprağa emanet Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık Deniz çok uzaktaydı ve dokunuyordu yalnızlık
Gece uçurum boylarında, uzak çakal sesleri Yüzümüze, ekmeğimize, türkümüze çarpar geçerdi Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan, tüterdi buram buram Gizlice ona bakardık, yüreğimiz göçerdi
Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan’ı Ateşböcekleriyle bir oldu, kırpışarak tükendi Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza Kurşun gibi, mayın gibi tutuşarak tükendi
Oy Nazlıcan; vahşi bayırların maralı Nazlıcan; saçları fırtınayla taralı Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine? Oy Nazlıcan, oy, canevinden yaralı
[Bridge](x2) Nazlıcan; serin yayla çiçeği Nazlıcan; deli dolu heyecan Göğsümde bir sevda kelebeği Nazlıcan, ah Nazlıcan
[2. Bölüm] Artık yenilmiş ordular kadar eziktik, sahipsizdik Geçip gittik, parka ve yürek paramparça Gerisi ölüm duygusu, gerisi sağır sessizlik Geçip gittik, Nazlıcan boşluğu aramızda
Bedirhan’ı bir gedikte sırtından vurdular Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca Titredi ve iki yana düştü kolları
Ölüm bir ısırgan otu gibi sarmıştı her yanını Devrilmiş bir ağaçtı ay ışığında gövdesi Uzanıp bir damla yaş ile dokundum kirpiklerine Göğsümü çatlatırken nabzımın tükenmiş sesi
Sanki bir şakaydı bu, birazdan uyanacaktı Birazdan ateşi karıştırıp bir cigara saracaktı Oysa ölüm sadık kalmıştı randevusuna, ah O da Nazlıcan gibi bir daha olmayacaktı
Ey Bedirhan; katran gecelerin heyulası Ey Bedirhan; kancık pusuların belası Sen de böyle bitecek adam mıydın? Konuşsana! Ey Bedirhan; ey mezarı kartal yuvası
[Bridge 2](x2) Bedirhan; mor dağların kaçağı Bedirhan; mavi gözleri şahan Zulamda suskun gece bıçağı Bedirhan, ah Bedirhan
[Outro] Biz üç kişiydik; Üç intihar çiçeği; Bedirhan, Nazlıcan ve ben Suphi!
