Bilmem ki belki bir gün olur da kavuşuruz Yağmurlu bir aralık ayında kendimizle buluşuruz Derdimizle konuşuruz karşılıklı yudumlarız İki şekerli çayımızı ve sevgimizle boğuşuruz Biz ayrı şehirlerdeyiz Aynı kalpteyiz beraberiz Aynı hayallerde aynı evdeyiz Aynı düşlerin altında hep aynı dertteyiz Bu dünyanın ortasında iki farklı dengeyiz Fakat; beni gelip bir de şu martılara sor Rüzgar gibi zor dayanmak hüsran gibi bol Sabah gülüp eğlen gece saçlarını yol Saçmalamak alışkanlık oldu tartışamam kaybol Bu karanlıkta hayal etmek saçlarında bulmak seni Öldürüp tüm hayallerini aynalara sormak seni Anlatılmaz şarkılarla tartamaz bunu hiç bi kalp Bana yeni bir hayat demek gözlerinde durmak gibi İnsanlar gider Hayatlar değişir Elinde kalan bir kadeh şarapla geceyi yudumlarsın ağır ağır Yalnızlığa doldur saki Bu gece de ölmek yok… Garip bir pencereyim pervazımda kuşlar Hayat garip boğazımda yarım kalmış laflar Hayatımı yarım kalmış heveslerde bulmak Hiç hoş değil her saniye hayallere dalmak Ne sen varsın yanımda ne de dostum olan ayna Bir kere yoluma taş da koysa zaman koştum olan oldu Baktım öyle yoruldum ki düştü iki omzum yere Tek başına kalmak mı? Bir de kendin dene Ama boşver bilemezsin karanlıkta kaybolmayı Kulaklığını takıp ıslak sokaklarda dolaşmayı Bağrında rüzgar baharında bir genç Bilemezsin gürültüde kalabalığa karışmayı Hep uğurladım seni belki ömür böyle geçti Düşlemekle geçti, beklemekle geçti “Hayatı sevgiyle örmek için yorulmuş sabırdayken” Ben seni sevdim sen yalnızlığı seçtin Sen bilirsin…
