[Verse] Bitmedi içimdeki karayel Şu kalbim buz gibiyken nası’ yanar (Yanar), nası’ yanar? “Hayatımdan çıkmaz” dediğim her kim varsa Artık yok aynalar, sarhoş, masa boş Hepsi gitti, sandım alkol bana dost Anladım, böyle her sabah daha da zor Hissettirdi bana 12’imdeki gibi Gitti canımdan can düşkünken tenine Aylarca beni tanımayan annem gibiydin İnan, tanıyamaz oldum beni ben bile Yazdım, yazdım kendime diyemediklerim O günkü gibi sarıldım bu melodilere Baktım ki ailem bi’ tek gerçeğim, her şeyim Aynı zaman da en büyük sınavım benim Bana üstten üstten bakan her kim olduysa Hep değişti denge, döndü devran İşte o zaman anladım ki sahte, sahte yarışlar Yapayken bu vaatler, sayılar Manken kadınlar, manen zayıflar Sanma ki top’a çıkıp sallamıy’ca’m bu bayrağı ben Hep şükrettim hep, hep yordum hayra ben Durmadım, durmam, hak ettiğimi al yerden Baba, n’aptın ki bi’ ömür bizi doyurmaktan başka? Anne, niçin vazgeçtin o sahnelerden, hayallerinden? Bana bi’ hayat vermek tek gayenizken Size bu hayatı yaşatıca’m, her sözüm O vazgeçtiğin mikrofon elimde anne Söyleyemediğin her şarkı için bu söz anne Tüm dünya duy’cak, bunu aç dört göz anne Bak, sana söz anne, ya
