[Verse 1] Ben elemde napervayım acılar var her daim Hafızam şekillendi böyle kaldım hep mülayim Tütünü ettim tayın ömrü zehir sayıp çekip sabır Gönlü yamaladım boynumu büktüm ağır Diliyordum ki mükafatım huzur gelip kalır Huzur sandıklarım hep sırtıma biner kahır En büyük dertlerim olsaydı keşke bir kaç kadın Ölümün dizlerinde uyudum hem de çeyrek asır Vay arkadaş ben böyle üşür müydüm Bir parça yaşamak isteği en zorlu düşüm müydü Dürüstlük namerdin dünyasına göçüm müydü Yoksa bu varlığım gerçek değil izdüşüm müydü Düşünmüştüm hem de inanarak bir gün güneş doğar diye Şu gülmeyen yüzümden kederler kovar diye En nihayetinde vazgeçmek kolay bişey Zaten her daim beklesen de inanmak solan bi renk
[Verse 2] Ey elemden biçare bükük boynum artık eğilme Sen kalleşi bildin ve bitti sular durdu değirmen Onlara barış dersen hepsi ister etinden Bir el verirsin hep koparırlar gözleri seğirmez Dönmedi benimle kimse yollarda çökmedi Çok sabredince bile içimden harlı öfke sönmedi Gömmediniz öldürüp de gömmediniz Medet bekledim okyanusta boy verip görmediniz Soy benim kalbimin kabuklarını bak altına Bak aklıma değmez pes etmek alıştım bu bataklığa Ayağımdan tutup yol açtı türlü sakatlığa bu kader Çolak kalıp yürüdüm karanlığa Ruhun benzeriyle atılmış bir samanlığa Boynuma sabit ihtimal zincirinden daraldım bak Bak ne kaldı elimde görmekten başka Belki ütopyam bütün bunların söndüğünde başlar
