[Verse 1: Mehmet Can Tireli] Bırakma beni, alışamam yalnızlığa Zaten zar zor tutundum hayata Varlığından habersiz birçok insan var ama Sen yoksan yanımda
Hiçbir anlamı yok sözlerin Sensiz geçen her gecenin
[Nakarat: Mehmet Can Tireli] Yoksun yanımda Bu günler geçer mi bilmem Yoksun yanımda Aklıma düştün yine sen
Yoksun yanımda Bu günler geçer mi bilmem Yoksun yanımda
[Verse 2: İmpala] Bilirim her şey biter, odam çöplük olur Silinir hepsi, gider; hatıralar küllük olur Ya çek tetiği, terk et bu hayatı Ya da güçlü ol, tek başına uyuduysan rüyalarında öldür onu
En kötü alışkanlığım benim, her şeye alışmak Vazgeçemem, tek çıkarım kendimle barışmak Bir kadını sevmek ya da mesafelere karışmak Hiç bitmiycek bi’ yola çıkıp şarampole uçmak
Çocuktuk ikimiz de, elimizde uçurtma Büyüdük beraber ve sürüklendik uçuruma Sarıldık evimizde, üşüdük de bazen Ama bırakmadı peşimizi hiçbir zaman sorunlar
Ne zaman ağladım sor Ne zaman kaçtım yarım kalan bedenimden? Acaba kaç dalım kırıldı? Gene zor bu yolları aşmak Hayalim kollarından denizlere taşmak
Mutluluğu gözlerinde görmek Hayal kırıklığım gibi durur gardıropta giymediğim gömlek Çizdiğin resmin üstüne dökülürse kahve Bütün renkler karışırsa bi’gün son duraktır ölmek
Sevgi dediğin harcanır, onlar emek nedir bilmez Şarabı sokakta içen adamlar öyle her kadını sevmez Yalnızlık bi’ hastalık ve de kalabalık tedavi değil Efkarım sensin, bu adamın hiçbir zaman derdi bitmez
[Nakarat: Mehmet Can Tireli] Yoksun yanımda Bu günler geçer mi bilmem Yoksun yanımda Aklıma düştün yine sen
Yoksun yanımda Bu günler geçer mi bilmem Yoksun yanımda
